Illegaal de grens over én drugs dealen in La Paz!
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Merel
26 Januari 2009 | Peru, Cusco
Na bijna twee weken van hot naar her te zijn gebust ben ik weer terug op mijn thuisbasis.. Cusco! Maaar.... kijk even naar links: Ik heb er een vlaggetje bij!!
Heel even kort vertellen wat daar aan vooraf ging en daarna zal ik alles vertellen over Bolvia want dat was geweldig!! Na alle restaurantjes en cafetjes van Arequipa te hebben geprobeerd zijn hebben we met drie Nederlandse jongens die we in de supermarkt hadden ontmoet de Colca Canyon trip geboekt voor drie dagen! We waren dus totaal met z´n zessen en een gids. De eerste dag was 5 uur naar beneden wandelen. Waar de hot springs op ons wachten! Na heerlijk met een biertje te hebben gechilld in de hotsprings hebben we avond gegeten met vers gevangen trucha! We hebben die nacht heerlijk geslapen in bamboehutjes met bamboe bedjes.. Waarin ik vijf minuten van te voren nog een langpotige zwarte bedgenoot in vond!! De volgende dag na een prachtige tocht van 4 uur kwamen we bij een super mooie oase mét zwembad en weer bamboe huisjes. De derde dag was weer recht naar boven. Al met al was het vooral heel erg gezellig en natuurlijk weer in een super mooie omgeving. Maar daar zijn de fotos voor! En dit keer wél zelf mijn backpack gedragen in tegenstelling tot alle lullige tasje die de rest bij zich had (alleen de derde dag heeft een ezel mij geholpen!)
Nu Bolvia! Ik moest daar sowieso heen om mijn visum te verlengen maar dat het zo leuk zou worden hadden we niet verwacht. Vier dagen van te voren hadden we bedacht dat het ook wel super leuk zou zijn om La Paz te gaan bezoeken (en dan met name te gevangenis!). En zoals het hier gaat in Peru als je iets wilt doe je dat gewoon (zonder er over na te denken!). Dus gelijk de avond na terugkomst uit de Colca Canyon zijn Marleen en ik in de bus naar La Paz gesprongen. In Peru ging alles zijn gangetje tot we bij de grensovergang kwamen! Wat we daar toch hebben beleefd. Daar moet je echt 18 voor zijn en net zo dom als Marleen en ik!
De grensovergang moest je lopend doen dus dat betekend Hupsakee allemaal de bus uit. Daar stonden we dan midden op een weg in een veels te druk dorpje, vol bakfietsen, mensen, kleur, drukte en geluid. Welke kant moesten we in hemelsnaam op?!?!?!?! Gelukkig was dat snel opgelost toen we een stapje naar links deden en oog in oog stonden met een mega bord waarop stond: Bedankt voor uw visite aan Peru en 50 meter (over de brug) daar achter een mega bord Welkom in Bolvia! Hadden we iig de richting gevonden.. En toen?!?! We stonden er een beetje beduust bij toen we werden mee gesleurd door onze stewardess naar het eerste kantoortje (en het laatste dacht ik...) voor de grensovergang. Daar moest je je paspoort en je visumbriefje laten zien. Om alles weer eens lekker smooth te laten verlopen was Marleen voor het gemak haar visumbriefje kwijt!! Waar kon die zijn?! Na vele bloed, zweet en tranen, een diepe duik in de bus, in haar tas, in alle vakjes en dingetjes hebben we die gelukkig in het laatste mapje gevonden. Met een stempel: Negativo! rijker in ons paspoort waren WIJ klaar om de grens over de huppelen! Maar... na het dag peru bord al gepasseerd te zijn werden we terug gefloten door de politie! Even dacht ik dat mijn voedselvoorraad een probleem zou zijn maar na een paar vrolijke grappen en een beetje socializen stonden wij voor de tweede keer klaar de grens over te huppelen. Na de standaard ¨ik sta op de grens¨-fotos zat ik al bijna in de bus toen Marleen zei: Moeten we geen boliviaanse stempels? Waarop ik zeg: Neeeee joh natuurlijk niet, die krijg je pas als je het land weer uit gaat!!! TOEN klonk dat heel logisch, tot dat de oververhitte stewardess die ons inmiddels al onder haar hoede had genomen want die zag ook wel in dat het ons alleen niet ging lukken ons er op wees dat we toch wél stempels nodig hadden om Bolivia in te gaan. Na in de rij te hebben gestaan aan Boliviaanse kant bleek dat we ook nog geen: je mag Peru verlaten stempel hadden! Wist ik veel dat in dat lege vakje (datum verlaten) ook een stempel moest! Dus daar gingen we weer voor de 3e keer in 3 minuten de grens weer over. Na die stempel te hebben gehaald liepen we voor de laatste keer de brug weer over opzoek naar onze final destination: de bolviaanse stempels. Inmiddels al vrolijk zwaaiend naar onze nieuwe vrienden: de mannen van de politie die alles vanaf een afstandje hadden gevolgd. Na iets te weinig in ons paspoort kijken en iets teveel naar ons (Que bonitas!) kregen we de laatste stempels. Daarna werden we ongeveer de bus in gegooid door onze stewardes die nou eindelijk wel een keertje wilde vertrekken! Wat hebben we gelachen!! Van je fouten moet je leren zeggen we dan altijd maar...
Uiteindelijk kwamen we dan aan in La Paz. Ga nooit op iemand anders mening af want iedereen zei dat het een vreselijke stad was maar Marleen en ik vonden het er geweldig! De hele sfeer die daar hangt is super!! En alles mega goedkoop! Maar waar we voor kwamen in La Paz was nog honderd keer beter: De San Pedro gevangenis!! Met een beetje raar gevoel liepen we er naartoe. We hadden express niets meegenomen, alleen het geld om binnen te komen. Van vrienden hadden we gehoord dat je op het plein moest gaan staan en dat er dan op een oude blonde engelse vrouw naar de toe kwam of een grote neger. We stonden er nog geen een seconde of de engelse vrouw had ons al gevonden. Met de meest mysterieuse stem zei ze: Here it is... Do you want to go in? Na onderhandeling over de prijs werden we mee naar binnengenomen. Langs de 100 politie die ervoor stond. We werden in een klein kamertje geplaats met alleen een bed. Bij ons groepje zaten ook twee Australiaanse jongens (en later een meisje uit Estland). Die veel beter voor bereid waren. Zij hadden bijvoorbeeld snoepjes voor de kinderen in de gevangenis en zij hadden wél hun camera bij zich. We mochten nergens het C-word gebruiken (camera) vertelde de vrouw. Nadat alles was ¨geregeld¨ mochten we naar binnen. Naar binnen in een van de meest bizarre werelden waar ik ooit ben geweest! We werden voorgesteld aan onze gids: Luis Felip. Een Portugees die 25 jaar in Amsterdam heeft gewoond en op La Paz airport gesnapt was met drugs. 65 tot 80 procent van de mensen zit er in verband met drugs. Maar er lopen ook (kinder)verkrachters, moordenaars etc rond. We kregen ook twee bodyguards mee. Later (toen ik alweer veilig buiten stond) hoorde ik dat alle bodyguards moordenaars zijn omdat daar niemand iets mee te maken wilt hebben. Ik weet niet waar ik moet beginnen met vertellen. Het waren zoveel indrukken tegelijk! Eigenlijk was het een grote stad op verdeeld in verschillende sectoren met elk hun eigen celprijzen. De gevangenis is voor mannen maar ze leven daar met hun vrouwen en kinderen. Omdat Marleen en ik Nederlands zijn konden we het gelijk goed met Luis vinden. We begonnen de rondleiding in de duurste sectie. Daar kosten de cellen rond de 1000 dollar. Ik weet niet wat het was maar in de gevangenis vielen alle muren weg en durfde ik alles te vragen wat ik wilde. Luis was daar ook niet van onder de indruk en vertelde mij doodleuk al zijn verhalen. Hij zat daar al 7 maanden en toen ik vroeg wanneer hij weer vrij kwam zei hij: Dit is Bolivia, alles is te koop! Dus tja.. zodra ik het geld heb... Hij is trouwens aan het wachten op geld maar heeft zijn familie niets verteld over dat hij nu in een gevangenis zit. Rara waar het geld vandaan gaat komen?!
De hele tour was heel erg indrukwekkend. De verhalen van Luis en alles wat we zagen! De kinderen die worden geboren en leven, mensen die binnen de gevangenis hun eigen restaurantjes hebben, verhalen over drank en drugs. Het is veel te veel om het allemaal te vertellen! Er is een boek over geschreven: Marching Powder. Het verhaal van drugsdealer Thomas McFadden geschreven door Rusty Young. De laatste zinnen van de inleiding zijn ook: The tourists only see the easy side of the prison life for an hour when they do a tour, but ther is a lot of suffering here, man. A LOT of suffering.
Dat gevoel had ik ook echt. Luis vertelde dat er vorige week nog een man was vermoord. Het gebeurde niet meer zoveel als vroeger maar het gebeurde nog steeds. Vooral omdat de mensen binnen de gevangenis alcohol van 96% drinken en dan door het lint gaan. De kinderen worden wel heel erg beschermd maar toen Luis voor de grap een jongetje op pakte om het zogenaamd in het zwembad te gooien begon het ongelovelijk hard te krijsen. Zou dat komen door de dingen die gebeuren in dat zwembad (voor het straffen van mensen) of omdat hij gewoon bang was?
Aan het eind van de tour werden we nog in een klein achteraf kamertje gevraagd of we cocaine wilden kopen. De beste cocaine ter wereld is in de San Pedro gevangenis.. schijnt. Het was grappig dat Luis zich verontschuldige tegenover de twee Australianen en een Estlands meisje dat hij die vraag moest stellen (niet dat hij het meende) want zei hij doodleuk: deze twee Nederlandse meisjes zijn er aan gewend! Amsterdam is volgens Luis dan ook een van de beste steden ter wereld!
Ik zal er nu over ophouden want anders wordt mijn verhaal écht te lang maar voor de geïntresseerde: www.maartjeduin.nl/?p=62
Na La Paz zijn we door gegaan naar Copacabana om vanuit daar een trip het Titicaca meer op te maken naar de Isla del Sol. Het was prachtig weer en je waande je op zeeniveau maar we zaten toch mooi op 4000 meter hoogte. We hadden daar een local die ons voor 5 sol een rondleinding gaf én de meest bizarre verhalen vertelde. De zon heeft benen en voeten en het meer is ontstaan toen de waterkannen van de waterdragers per ongeluk kapot gingen tijdens vervoer. Was een heerlijk dagje.
Nu zitten we alweer in Cusco. Heb ik Marleen gister meegenomen naar de pisac market waardoor ze er nu uit ziet als een echte Peruaan!
Wat ik nog vergeten te vertellen was: In La Paz was het een groot feest vanwege een nieuw referendum die de grondwet kan veranderen waardoor het beter wordt voor de arme mensen. De mensen zijn daar dolgelukkig in tegenstelling tot Peru met hun president. Dat hun president beste vrienden is met Fidel Castro maakt dan ook niets uit! Het mooie was dat er in heel Bolivia de hele week een drankverbod gold om alles in de hand te houden. En we hebben gegeten in Luna y Sol een restaurantje in La Paz met Nederlandse eigenaar! Dus wij zitten weer vol met bitterballen, uitsmijters, kroketten en huzarensalade!
We hebben deze twee weken heel veel fotos gemaakt. Eerst komen Marleen haar fotos en dan mijn fotos. Ik heb geprobeerd een selectie te maken. En als jullie weten hoeveel het er waren is het aardig gelukt. De gevangenis fotos krijgen wij als het goed is nog wat de jongens en een meisje uit Estland (die toevallig fotograaf is!) http://picasaweb.google.com/merelvankassel/FotosReisMetMarleen#
Sorry dat het zo vreselijk lang is geworden maar het had nog veel en veel langer gekund!
Heel even kort vertellen wat daar aan vooraf ging en daarna zal ik alles vertellen over Bolvia want dat was geweldig!! Na alle restaurantjes en cafetjes van Arequipa te hebben geprobeerd zijn hebben we met drie Nederlandse jongens die we in de supermarkt hadden ontmoet de Colca Canyon trip geboekt voor drie dagen! We waren dus totaal met z´n zessen en een gids. De eerste dag was 5 uur naar beneden wandelen. Waar de hot springs op ons wachten! Na heerlijk met een biertje te hebben gechilld in de hotsprings hebben we avond gegeten met vers gevangen trucha! We hebben die nacht heerlijk geslapen in bamboehutjes met bamboe bedjes.. Waarin ik vijf minuten van te voren nog een langpotige zwarte bedgenoot in vond!! De volgende dag na een prachtige tocht van 4 uur kwamen we bij een super mooie oase mét zwembad en weer bamboe huisjes. De derde dag was weer recht naar boven. Al met al was het vooral heel erg gezellig en natuurlijk weer in een super mooie omgeving. Maar daar zijn de fotos voor! En dit keer wél zelf mijn backpack gedragen in tegenstelling tot alle lullige tasje die de rest bij zich had (alleen de derde dag heeft een ezel mij geholpen!)
Nu Bolvia! Ik moest daar sowieso heen om mijn visum te verlengen maar dat het zo leuk zou worden hadden we niet verwacht. Vier dagen van te voren hadden we bedacht dat het ook wel super leuk zou zijn om La Paz te gaan bezoeken (en dan met name te gevangenis!). En zoals het hier gaat in Peru als je iets wilt doe je dat gewoon (zonder er over na te denken!). Dus gelijk de avond na terugkomst uit de Colca Canyon zijn Marleen en ik in de bus naar La Paz gesprongen. In Peru ging alles zijn gangetje tot we bij de grensovergang kwamen! Wat we daar toch hebben beleefd. Daar moet je echt 18 voor zijn en net zo dom als Marleen en ik!
De grensovergang moest je lopend doen dus dat betekend Hupsakee allemaal de bus uit. Daar stonden we dan midden op een weg in een veels te druk dorpje, vol bakfietsen, mensen, kleur, drukte en geluid. Welke kant moesten we in hemelsnaam op?!?!?!?! Gelukkig was dat snel opgelost toen we een stapje naar links deden en oog in oog stonden met een mega bord waarop stond: Bedankt voor uw visite aan Peru en 50 meter (over de brug) daar achter een mega bord Welkom in Bolvia! Hadden we iig de richting gevonden.. En toen?!?! We stonden er een beetje beduust bij toen we werden mee gesleurd door onze stewardess naar het eerste kantoortje (en het laatste dacht ik...) voor de grensovergang. Daar moest je je paspoort en je visumbriefje laten zien. Om alles weer eens lekker smooth te laten verlopen was Marleen voor het gemak haar visumbriefje kwijt!! Waar kon die zijn?! Na vele bloed, zweet en tranen, een diepe duik in de bus, in haar tas, in alle vakjes en dingetjes hebben we die gelukkig in het laatste mapje gevonden. Met een stempel: Negativo! rijker in ons paspoort waren WIJ klaar om de grens over de huppelen! Maar... na het dag peru bord al gepasseerd te zijn werden we terug gefloten door de politie! Even dacht ik dat mijn voedselvoorraad een probleem zou zijn maar na een paar vrolijke grappen en een beetje socializen stonden wij voor de tweede keer klaar de grens over te huppelen. Na de standaard ¨ik sta op de grens¨-fotos zat ik al bijna in de bus toen Marleen zei: Moeten we geen boliviaanse stempels? Waarop ik zeg: Neeeee joh natuurlijk niet, die krijg je pas als je het land weer uit gaat!!! TOEN klonk dat heel logisch, tot dat de oververhitte stewardess die ons inmiddels al onder haar hoede had genomen want die zag ook wel in dat het ons alleen niet ging lukken ons er op wees dat we toch wél stempels nodig hadden om Bolivia in te gaan. Na in de rij te hebben gestaan aan Boliviaanse kant bleek dat we ook nog geen: je mag Peru verlaten stempel hadden! Wist ik veel dat in dat lege vakje (datum verlaten) ook een stempel moest! Dus daar gingen we weer voor de 3e keer in 3 minuten de grens weer over. Na die stempel te hebben gehaald liepen we voor de laatste keer de brug weer over opzoek naar onze final destination: de bolviaanse stempels. Inmiddels al vrolijk zwaaiend naar onze nieuwe vrienden: de mannen van de politie die alles vanaf een afstandje hadden gevolgd. Na iets te weinig in ons paspoort kijken en iets teveel naar ons (Que bonitas!) kregen we de laatste stempels. Daarna werden we ongeveer de bus in gegooid door onze stewardes die nou eindelijk wel een keertje wilde vertrekken! Wat hebben we gelachen!! Van je fouten moet je leren zeggen we dan altijd maar...
Uiteindelijk kwamen we dan aan in La Paz. Ga nooit op iemand anders mening af want iedereen zei dat het een vreselijke stad was maar Marleen en ik vonden het er geweldig! De hele sfeer die daar hangt is super!! En alles mega goedkoop! Maar waar we voor kwamen in La Paz was nog honderd keer beter: De San Pedro gevangenis!! Met een beetje raar gevoel liepen we er naartoe. We hadden express niets meegenomen, alleen het geld om binnen te komen. Van vrienden hadden we gehoord dat je op het plein moest gaan staan en dat er dan op een oude blonde engelse vrouw naar de toe kwam of een grote neger. We stonden er nog geen een seconde of de engelse vrouw had ons al gevonden. Met de meest mysterieuse stem zei ze: Here it is... Do you want to go in? Na onderhandeling over de prijs werden we mee naar binnengenomen. Langs de 100 politie die ervoor stond. We werden in een klein kamertje geplaats met alleen een bed. Bij ons groepje zaten ook twee Australiaanse jongens (en later een meisje uit Estland). Die veel beter voor bereid waren. Zij hadden bijvoorbeeld snoepjes voor de kinderen in de gevangenis en zij hadden wél hun camera bij zich. We mochten nergens het C-word gebruiken (camera) vertelde de vrouw. Nadat alles was ¨geregeld¨ mochten we naar binnen. Naar binnen in een van de meest bizarre werelden waar ik ooit ben geweest! We werden voorgesteld aan onze gids: Luis Felip. Een Portugees die 25 jaar in Amsterdam heeft gewoond en op La Paz airport gesnapt was met drugs. 65 tot 80 procent van de mensen zit er in verband met drugs. Maar er lopen ook (kinder)verkrachters, moordenaars etc rond. We kregen ook twee bodyguards mee. Later (toen ik alweer veilig buiten stond) hoorde ik dat alle bodyguards moordenaars zijn omdat daar niemand iets mee te maken wilt hebben. Ik weet niet waar ik moet beginnen met vertellen. Het waren zoveel indrukken tegelijk! Eigenlijk was het een grote stad op verdeeld in verschillende sectoren met elk hun eigen celprijzen. De gevangenis is voor mannen maar ze leven daar met hun vrouwen en kinderen. Omdat Marleen en ik Nederlands zijn konden we het gelijk goed met Luis vinden. We begonnen de rondleiding in de duurste sectie. Daar kosten de cellen rond de 1000 dollar. Ik weet niet wat het was maar in de gevangenis vielen alle muren weg en durfde ik alles te vragen wat ik wilde. Luis was daar ook niet van onder de indruk en vertelde mij doodleuk al zijn verhalen. Hij zat daar al 7 maanden en toen ik vroeg wanneer hij weer vrij kwam zei hij: Dit is Bolivia, alles is te koop! Dus tja.. zodra ik het geld heb... Hij is trouwens aan het wachten op geld maar heeft zijn familie niets verteld over dat hij nu in een gevangenis zit. Rara waar het geld vandaan gaat komen?!
De hele tour was heel erg indrukwekkend. De verhalen van Luis en alles wat we zagen! De kinderen die worden geboren en leven, mensen die binnen de gevangenis hun eigen restaurantjes hebben, verhalen over drank en drugs. Het is veel te veel om het allemaal te vertellen! Er is een boek over geschreven: Marching Powder. Het verhaal van drugsdealer Thomas McFadden geschreven door Rusty Young. De laatste zinnen van de inleiding zijn ook: The tourists only see the easy side of the prison life for an hour when they do a tour, but ther is a lot of suffering here, man. A LOT of suffering.
Dat gevoel had ik ook echt. Luis vertelde dat er vorige week nog een man was vermoord. Het gebeurde niet meer zoveel als vroeger maar het gebeurde nog steeds. Vooral omdat de mensen binnen de gevangenis alcohol van 96% drinken en dan door het lint gaan. De kinderen worden wel heel erg beschermd maar toen Luis voor de grap een jongetje op pakte om het zogenaamd in het zwembad te gooien begon het ongelovelijk hard te krijsen. Zou dat komen door de dingen die gebeuren in dat zwembad (voor het straffen van mensen) of omdat hij gewoon bang was?
Aan het eind van de tour werden we nog in een klein achteraf kamertje gevraagd of we cocaine wilden kopen. De beste cocaine ter wereld is in de San Pedro gevangenis.. schijnt. Het was grappig dat Luis zich verontschuldige tegenover de twee Australianen en een Estlands meisje dat hij die vraag moest stellen (niet dat hij het meende) want zei hij doodleuk: deze twee Nederlandse meisjes zijn er aan gewend! Amsterdam is volgens Luis dan ook een van de beste steden ter wereld!
Ik zal er nu over ophouden want anders wordt mijn verhaal écht te lang maar voor de geïntresseerde: www.maartjeduin.nl/?p=62
Na La Paz zijn we door gegaan naar Copacabana om vanuit daar een trip het Titicaca meer op te maken naar de Isla del Sol. Het was prachtig weer en je waande je op zeeniveau maar we zaten toch mooi op 4000 meter hoogte. We hadden daar een local die ons voor 5 sol een rondleinding gaf én de meest bizarre verhalen vertelde. De zon heeft benen en voeten en het meer is ontstaan toen de waterkannen van de waterdragers per ongeluk kapot gingen tijdens vervoer. Was een heerlijk dagje.
Nu zitten we alweer in Cusco. Heb ik Marleen gister meegenomen naar de pisac market waardoor ze er nu uit ziet als een echte Peruaan!
Wat ik nog vergeten te vertellen was: In La Paz was het een groot feest vanwege een nieuw referendum die de grondwet kan veranderen waardoor het beter wordt voor de arme mensen. De mensen zijn daar dolgelukkig in tegenstelling tot Peru met hun president. Dat hun president beste vrienden is met Fidel Castro maakt dan ook niets uit! Het mooie was dat er in heel Bolivia de hele week een drankverbod gold om alles in de hand te houden. En we hebben gegeten in Luna y Sol een restaurantje in La Paz met Nederlandse eigenaar! Dus wij zitten weer vol met bitterballen, uitsmijters, kroketten en huzarensalade!
We hebben deze twee weken heel veel fotos gemaakt. Eerst komen Marleen haar fotos en dan mijn fotos. Ik heb geprobeerd een selectie te maken. En als jullie weten hoeveel het er waren is het aardig gelukt. De gevangenis fotos krijgen wij als het goed is nog wat de jongens en een meisje uit Estland (die toevallig fotograaf is!) http://picasaweb.google.com/merelvankassel/FotosReisMetMarleen#
Sorry dat het zo vreselijk lang is geworden maar het had nog veel en veel langer gekund!
-
26 Januari 2009 - 16:46
Daan:
Wow Meer, alweer een verhaal vol fantastische ervaringen! Wat maak je toch veel spannende en indrukwekkende dingen mee. Ben benieuwd naar de foto's! Veel plezier terug in Cusco! -
26 Januari 2009 - 17:09
Steven:
Weer een topverhaal, bedankt! -
26 Januari 2009 - 17:23
Nelly:
Geweldig lieverd wat een verhaal weer. Ik vind het wel lekker de verhalen te lezen als alles goed afgelopen is. Echt heel bijzonder zo'n bezoek aan de gevangenis.
liefs Nelly -
26 Januari 2009 - 17:48
Annie:
oooeehhh spannend om te zien zeg zon gevangenis!
Benheel benieuwd...ik kan de foto's helaas niet openen!
Nu weer lekker op je stekkie! Enjoy! -
26 Januari 2009 - 17:57
Hanneke En Niek:
Hoi Merel, ontzettend leuk jullie verhalen, we genieten heel erg mee. -
26 Januari 2009 - 18:25
Paula:
Sorry voor het lange verhaal? Ben je gek, we hebben het zo uit gelezen en nu moeten we weer wachten op meer.
Het kan ons niet lang genoeg zijn!!
Wel super wat je allemaal hebt mee gemaakt.
Vol spanning wachten we af op je volgende avontuur.
xxx Stijn,Job,Hans en Paula
-
27 Januari 2009 - 09:52
Maudi:
Wow, wat een verhaal weer! Die gevangenis lijkt me zo indrukwekkend! Had er idd al verhalen over gehoord en wil dat boek sowieso lezen! Nou geniet maar weer lekker van je oude vertrouwde stadje ;)! Liefs x -
27 Januari 2009 - 11:31
Jan:
Allemachtig Merel, wat maak jij veel mee! Ik denk dat je straks als je weer terug bent het idee hebt dat je 10 jaar bent weg geweest! Dit kan eigenlijk niet in een paar maanden passen! Leuk dat je er zoveel over vertelt, met de foto's erbij is het net of ik er zelf een beetje bij ben! Have fun!
Groeten van Jan -
27 Januari 2009 - 20:34
Adrianne:
leuk dat je ook zo genoten hebt van Bolivia, wij vonden het daar ook erg leuk.
Om aan de hoogte te wennen is het wel veel slimmer om vanuit Peru te komen, want dat moesten wij de eerste dagen wel bezuren.
lieve groeten. -
28 Januari 2009 - 15:19
Miriam:
Klinkt echt super spannend! En dat van de grens haha ik zie jullie al heen en weer lopen :P Was weer een super verhaal! -
28 Januari 2009 - 18:10
Annette:
Hoi Merel, wat een prachtig verhaal weer! Wat maak jij ontzettend veel mee. Zo'n gevangenis lijkt me wel heel spannend om mee te maken. Geniet nog maar lekker en ik kijk weer uit naar je volgende bericht.Liefs Annette -
28 Januari 2009 - 19:47
Laura:
Hoi Merel,
erg indrukwekkend wat je allemaal meemaakt! Super hoor! Geniet nog maar volop van alle mooie en leuke dingen! de foto's zijn ook erg mooi, vooral die mensen met de gekleurde kleding! De landschapfoto's zijn ook geweldig!!
Heel veel plezier nog en GENIET!
Groetjes, Laura Mark en Kyan -
01 Februari 2009 - 17:10
Paula Van Gorkom:
Hoi Merel,
Misschien weet je niet eens wie ik ben, wel als je mij ziet waarschijnlijk. Maar ik heb dit verhaal van jou gelezen en wat maak jij een hoop mee. Geniet er van en pas goed op jezelf.
Gr. Paula van Gorkom -
02 Februari 2009 - 11:34
Frida:
Zo, ik heb dit hele verhaal veel te laat gelezen.. Had er ook geen mail voor gehad! Maar ok, wat een super mooie ervaringen zeg.. Niet normaal! Als je terug bent snap je natuurlijk wel dat je me alles, echt alles moet vertellen..
Ik moet nu werken, als ik terug ben ga ik de foto's bekijken en je mail lezen en terug sturen!
Wat een plannen he..
Dikke kus! -
05 Februari 2009 - 10:05
Martine En Frank:
Hoi Merel,
Ontzettend leuk om al je verhalen te lezen.Wij kijken al weer uit naar het volgende.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
