De Inca Trail oftewel kruistocht in spijkerbroek

Ik heb het gedaan, gehaald en overleefd: De Inca Trail! Wat een ervaring! Het was me wat, ik weet niet eens waar ik moet beginnen!

Vrijdagochtend gingen we met de bus naar km 82. Daar zou het allemaal beginnen! Ik had een ongelovelijk grote groep (30 mensen!!!). Normaal zijn de groepjes tussen de 5 en de 12 mensen. Maar goed wel super gezellig! Toen ik aankwam zag ik gelijk dat het helemaal fout zat! Ik liep in mijn spijkerbroek terwijl iedereen zo´n stoere afritsbroek had!!! Dat werd nog wat..!

Mijn groep bestond uit 2 portugezen, 3 brazilianen, 5 nederlanders en de rest argentijns! Wat trouwens ontzettend gezellige mensen zijn! Ik was de enige die alleen was gekomen dus het was super super super geluk hebben dat er toevallig 3 nederlandse meisjes waren! Je moest per twee in een tent en ik zag mijzelf al naast een harige argentijn liggen! Gelukkig was dat dus helemaal goed geregeld en sliep ik elke nacht met een ander nederlands meisje! Zij blij en ik blij!

Na de groepsfoto te hebben gemaakt begon het echte werk! Eerst nog even paspoort controle waarbij ik een echte INCA TRAIL stempel kreeg! Yeah! en daarna aan de wandel! De eerste dag was niets (vergeleken met de andere dagen!) Maar toch liepen we te piepen bij elk klein heuveltje dat we omhoog moesten (we moesten eens weten wat er nog ging komen!)
Tegen zessen kwamen we in het kamp aan waar onze porters (de mannen die alle tenten, eten en de rest van de spullen droegen) onze tentjes aan het opzetten waren. Ik had trouwens een porter die mijn backpack droeg genomen. Zelf droeg ik mijn kleine tas en hij mijn backpack met de rest van de spullen. Achteraf gezien een van de beste beslissingen ooit!

En toen begon het afzien! De eerste nacht! Freezing koud!!! En onze waterdichte tentjes bleken niet zo heel waterdicht te zijn! Daarbij waren ze niet gemaakt voor de gemiddelde Nederlander waardoor onze voeten de volgende morgen doorweekt waren. Daarbij waren mijn heupen blauw omdat je gewoon op de harde, koude grond lag! Prima nachtje dus! Ik had ook nog het geluk dat ik een slaapzak had die bestemd was voor zomersweer, die dus niets van de kou tegen hield! Ik sliep in mijn joggingbroek, thermoshirt, trui (de laatste nacht zelfs nog eentje extra), handschoenen, muts en twee paar sokken aan!

Maar goed na zo´n nacht komt altijd weer de morgen... De tweede dag! De zwaarste dag van de hele Inca Trail. We zouden deze dag meer dan 5 uur, meer dan 1000 meter stijgen. Met heel veel trappen: Inca trappen natuurlijk. Dat betekend zigzaggend naar boven opzoek naar de kleinste stenen. Volgens onze gids was 80 % mentaal en de rest fysiek! Nou dat ik ook echt zo! De tweede dag denk je: waarom doen mensen in godsnaam de inca trail! Ten eerste de nachten zijn verschrikkelijk, het uitzicht is prachtig maar die kan je ook zien op andere plekken met platte weggetjes, het regenseizoen maakt het er niet beter op, als je zonodig die Machupicchu wilt zien kan dat ook met de trein en de bus! Dus waarom?!?! Gelukkig weet je het antwoord na de Inca Trail! Maar dat later!

Het eerste uurtje klimmen ging nog goed. Het was trouwens iedereen voor zichzelf, eigen tempo, eigen rust anders trok je het echt slecht! Het eerste uurtje klimmen bestond voor mij uit liedjes zingen in mijn hoofd om maar niet aan de berg voor mij te denken. Het tweede uur klimmen werkte dat niet meer (was door mijn liedjes heen) en was het bikkelen over de jungle trappen naar boven. Toen hadden we even pauze en daarna begon de ellende. We waren uit de jungle en we konden de top zien liggen!!! En die was nog heeel heeel heeel ver weg! Dan wordt het mentaal heel erg zwaar! Het begon te regenen en je kijkt naar de top en die komt maar niet dichterbij! Dat waren mijn 4 minuten van er even helemaal doorheen zitten. Daarna had ik een nieuwe manier gevonden om naar boven te komen: De bosjes manier. Ik liep telkens van bosje naar bosje, keek alleen maar naar het volgende bosje en niet naar de top! Bij elk bosje even tien seconde uitrusten en weer op naar het volgende bosje! Dat ging super soepel! Elke keer dacht ik: nou dat volgende bosje kan ik ook nog wel aan! Daar ging ik als een berggeit naar boven! Onderweg gaf iedereen elkaar een steuntje in de rug, vooral deze deed het goed: Als je de inca trail aan kan, kan je alles aan!! Maar het ultieme steuntje kreeg ik van een meneer die hijgend langs de kant van de weg zat! Toen ik naar hem lachte zei hij terwijl hij naar de top keek: We´re almost there, they´re not looking like ants anymore but they´re real people now!!

Na een hele klim met heeel veeel bosjes kan ik je vertellen, kwam ik eindelijk boven! Dan draai je je om en kijk je naar beneden en dan ben je toch even trots!!! Bleek het ook nog eens dat ik de 4e van mijn groepje was! Zodra je boven bent begint iedereen te klappen, krijg je je high five van je gids en dan ben je alleen maar heel erg trots! Nadat iedereen boven was (1 uur later) werd er weer een groepsfoto gemaakt en begon de afdaling naar het kamp. De tweede nacht was net zo erg als de eerste. Koud en nat.

En hoe kan het ook anders ik werd de volgende ochtend wakker met hele hoge koorts... Ik zal er niet heel veel over zeggen behalve dat het alles 100x zo zwaar maakte en dat je niet terug kon en door moest. Ik weet niet hoe ik naar het volgende kamp ben gekomen maar ik weet wel dat ik die dag 2000 mg ibuprofine heb geslikt om alles zo veel mogelijk de kop in te drukken. De derde dag was een dag van heel veel naar beneden lopen. Dat maakt je gelukkig niet zo moe als omhoog maar je knieen en kuiten worden er ook niet echt gelukkig van. De derde dag kan ik niet veel over vertellen. Ik was vooral bezig met doorlopen en blijven lopen. Aan het eind van de derde dag kwamen in een ruine waar vanuit je het topje van de Machupicchu kan zien (niet de stad maar de berg). Jammer is dat het niet een hele vette betekenis heeft, machupicchu betekend namelijk gewoon Oude Berg. Kleine tegenvaller... ;)

De derde avond hadden we een ¨warme¨ douche en een ¨restaurant¨ waar we konden eten. Wel heel lekker na drie dagen, regen, zweet en smerigheid. De nacht was ook een van de beste nachten. Het bleef namelijk droog! Jammer dat we om 4 uur al weer op moesten..

Dan de vierde dag! De Machupicchu dag! Na ongeveer anderhalf uur langs de berg lopen (heuveltje op, heuveltje af) is er opeens een hele hoge trap met daarboven een ruine. Eerst denk je nog: neeeheeee niet weer een trap. Maar als je eenmaal boven bent en het hoekje omloopt... zie je de Machupicchu liggen!!! Het was een geluksdag want de Machupicchu lag prachtig in de zon! En dat in het regenseizoen is ontzettend uniek! Op dat moment ben je alle nare dingen van de tocht compleet vergeten en ben je alleen maar heel erg blij en heel erg trots!

Vervolgens ren je ongeveer naar benden zo graag wil je er zijn. In de Machupicchu kregen wij (de 4 Nederlanders) een rondleiding van de beste gids van onze groep! De Machupicchu is prachtig en magisch na 4 dagen bikkelen! Zoveel mooier dan als je met de trein was gekomen! De hele tocht maakt alles nog 100x mooier! Onze gids kon heel erg leuk vertellen. De Machupicchu is een prachtige Inca stad. Met tempels, landbouw, huizen, zelfs het vakantiehuis van de koning etc etc. Het is in 1911 ontdekt door Hiram Bingham. Maar eigenlijk was het al veel eerder ontdekt door twee boerenfamilies die aan de voet van de berg leefden. In zijn eerste boek schreef hij: de eigenlijke ontdekker van de Machupicchu is het jongetje van de boerenfamilie en ik heb mummies gevonden en in zijn tweede boek schrijft hij: Ik ben de echte ontdekker van de Machupicchu en ik heb geen mummies gezien. Wat roem toch met je doet he?
Waarom het zolang niet is ontdekt terwijl die Spanjaarden er honderd keer langs zijn gelopen is ook heel vet. Toen de Spanjaarden Peru aan het veroveren waren en de Inca´s in de Machupicchu wisten dat ze eraan kwamen hebben ze de hele Machupicchu bedekt met vegatatie en zijn ze overhaast vertrokken met het idee dat ze er later weer terug zouden komen. In de Machupicchu zie je dan ook op heel veel plekken onafgemaakt werk liggen alsof ze van de ene op de andere dag zijn vertrokken. Super vet! Al de verhalen die hij vertelde waren trouwens heel erg boeiend maar 80 % begon wel met Probably... Dus wat er van waar is.. geen idee!

Wat onze gids ook vertelde is dat de boodschappers (de inca mannen die keihard rennen van de ene naar de andere plek om berichten over te brengen) er maar 1 dag over deden om van Cusco naar de Machupicchu te komen. En vanuit Equador maar 3 dagen! En omdat Discovery Channel dat niet geloofde hebben ze een wedstrijd gehouden met alle porters en gidsen hoe snel zij de inca trail konden lopen. En de snelste porter deed het in 3 1/2 uur! Echt belachelijk snel! Dat kan ik nog steeds niet geloven maar het is wel ongelovelijk knap!

Ze kunnen in de Lonely Planet wel zeggen dat dit de slechtse tijd is om de Inca Trail te doen en dat de Inca Trail zo ontzettend toeristisch is. Maar een echte toerist komt met de trein! En daarbij hebben we super veel geluk gehad met het weer. Vooral ´s nachts regen met alleen de eerste 3 dagen overdag een heel kleine beetje regen. Terwijl ze hadden gewaarschuwd voor de hele dag door! Het leuke van deze tijd is dat er heel weinig mensen de inca trail lopen. Alleen de tweede dagen lopen alle groepen door elkaar maar voor de rest heb ik hele stukken in mijn eentje of met zijn 4en gelopen. Super gaaf!

Het leuke is iedereen doet de Inca Trail voor zichzelf. Met zijn eigen handicap en grenzen. Zo liep ik in mijn spijkerbroek, zonder stok (mijn hele groep had een stok), met koorts en een slaapzak die niet werkte. De argentijnse meisjes liepen op afgeslepen gympen waardoor ze met plastic zakken in hun schoenen moesten lopen. De ¨wegen¨ waren namelijk eerder rivieren met stenen er in en je sprong van de ene droog liggende steen naar de ander. Andere droegen hun eigen tas. Iedereen had het zwaar op een andere manier. Maar we hebben het allemaal gehaald zonder al te veel gepiep! En zodra je de bocht om komt in de tempel van de zon staat uitkijkend over de Machupicchu die prachtig in de zon ligt. Vergeet je alles, ben je alleen nog maar heel erg blij en ontzettend trots op je zelf. En wat ze zeggen is waar: als je de inca trail hebt gedaan kan je alles aan!

Fotos van de Inca Trail (ik heb er nog veel meer maar dat komt in Nederland wel weer!):
http://picasaweb.google.com/merelvankassel/IncaTrail#

Besos van een echte inca bikkel!